الحَمْدُ للَّهِ الَّذِی یُجِیبُنِی حِینَ اُنادِیهِ، وَیَسْتُرُ عَلَیَّ کُلَّ
عَوْرَةٍ وَأَنَاأَعْصِیهِ، وَیُعَظِّمُ النِّعْمَةَ عَلَیَّ فَلا اُجازِیهِ،
فَکَمْ مِنْ مَوْهِبَةٍ هَنِیئَةٍ قَدْأَعْطانِی، وَعَظِیمَةٍ مَخُوفَةٍ قَدْ
کَفانِی، وَبَهْجَةٍ مُونِقَةٍ قَدْ أَرَانِی؟ فَأُثْنِیعَلَیْهِ حامِداً،
وَأَذْکُرُهُ مُسَبِّحاً. الحَمْدُ للَّهِ الَّذِی لا یُهْتَکُ حِجابُهُ،
وَلایُغْلَقُ بابُهُ، وَلا یُرَدُّ سائِلُهُ، وَلا یُخَیَّبُ آمِلُهُ.
".. ستایش
خداى را که وقتى ندایش مىدهم اجابتم مىکند و همه عیبهاىمرا مىپوشاند و من
نافرمانیش مىکنم و نعمتى عظیم به من مىدهد و جزاى آننمىگزارم، چه موهبتهاى
گوارایى که مرا عطا کرد و بیمارى عظیمى که کفایت نمودو شادمانیهاى شگفتانگیز و نغز
که به من نشان داد، پس از روى ستایش او را ثنامىگویم و تسبیح گویانه او را ذکر
مىکنم. ستایش خداى را که پردهاش ندرد و درشنبندد خواهانش رد نگردد و آرزومندش
ناامید نشود."